 Beste mensen, lieve Sietske
Hoe jij mij in Zwitserland ooit hebt meegesleurd die berg op, vanuit die stinkende hut, met die vreselijke plee.
Door die sneeuw, het ijs, door het donker, met zo’n lamp op m’n kop.
Steil omhoog, aan een touw, één voortdurende kwelling.
Hoe jij de moed er in hield, doorging, stap na stap, en alleen maar zei: ‘Volg mij.’
Hoe de top in zicht kwam en steeds verder weg leek.
Hoe ik, totaal kapot, zei: ‘Laat mij hier maar liggen en bel een ambulance.’
Hoe jij me toch die top opjoeg. Die laatste duizend stappen.
En hoe we daar stonden, op tweëenveertighonderd meter, om half acht
‘s morgens.
On top of the world.
Lieve Siets,
Ik heb dat daarna nooit meer gedaan. Ik zal het ook nooit meer doen.
Maar de kick die ik toen had – het was waanzinnig - heb ik daarna nog maar één keer gehad.
En dat was vandaag.
Siets, je hebt me toen iets laten zien dat je alleen op hele bijzondere momenten herkent.
Noem het geluk.
Ik was toen jouw getuige. Vandaag was je de mijne.
Ik kan je niet genoeg danken.
Ik zou zeggen: champagne! |
